Çöp _{Kentin Efsanesi}

Işıklı kentlerin dönüp bakılmayan, bakılsa görülmeyen, görülse

de unutulması yeğlenen yüzleri, onca gürültüde duyulmayan

kaba, hoyrat sesleri, fazla kurcalanmayan hikâyeleri vardır.

“İnsanlar değişiyor, sesler değişmiyordu. Sesler her yerde

aynıydı; yoksulluğun, yorgunluğun, hiç dinlenmemişliğin sesleri…

Bütünden parçaya yayılan, parçadan bütüne evrilip koca bir

çığa dönüşen açlığın sesleri…”

Gönül Çatalcalı kentin çöplüklerinde dolaşıyor bu kez,

didikliyor kimsenin görmek istemediği kirli poşetleri.

Konuşan, anlatan hatta bangır bangır “ben buradayım" diye

bağıran bir çöp dağının efsanesini yazıyor.

Her romanında ateşe biraz daha yaklaşan Çatalcalı,

bu kitabında ateşi elinde tutuyor.